(1524-1566)
Original
|
Mundart-Nachdichtung von Lislott Pfaff |
Sonnet Je vis, je meurs, je me brule et me noye. J'ay chaut, estrème en endurant froidure: La vie m'est trop molle et trop dure. J'ay grans ennzus entremeslez de joye: Tout à coup je ris et je larmoye, Et en plaisir maint grief tourment j'endure; Mon bien s'en va, et à jamais il dure: Tout en un coup je seiche et je verdoye. Ainsi Amour inconstamment me meine: Et quand je pense avoir plus de douleur, Sans y penser je me treuve hors de peine. Puis quand je croy ma joye estre certeine, Et estre au haut de mon désiré heur, Il me remet en mon premier malheur. |
Sonett I läb, i stirb,
muess vertrinke, verbrenne, ha z heiss und
doch wiider z chalt: I ha gnue vom
Läbe, und doch freut s my halt, s isch mer z
heert, aber z weich wett i s au nit kenne. Undereinisch muess
i grynen und lache, wenn
i truurig bii, bin i glücklig und selig. Was i ha, verlier
i und bhalt s doch für ewig, i wird wääl und i
blüej, will nüüt und alls mache. Eso gygampft d
Liebi mit miir hin und här, und halt i s vor Chummer
gar nimmen uus, so bin i uf eimol
duss us däm Gschär. Dernoo bin i
luschtig wie weiss nit wär, mein, s Glück syg
äntlig yzogen ins Huus - do macht d Liebi
grad wiider en Unglück druus. |
(aus: Je suis comme je suis - I bii so, wien i bii
Nachdichtungen
französischer Lyrik in der Baselbieter Mundart
von Lislott Pfaff, Verlag Lüdin Liestal, 1996)